Rozdział VI (cz.2/2)

   Kiedy tylko to powiedział powietrze w pokoju zgęstniało od nadmiaru tajemniczości i stresu obydwu stron. 

-Byłoby miło. – odpowiedziała Ellen usadzając się wygodniej i nerwowo strzelając palcami.

-Moja matka, a mianowicie Luna Lovegood zmarła kiedy miałem 11 lat. Dokładnie tego dnia kiedy przyszedł do mnie list z Hogwartu. Pamiętam ten dzień tak dokładnie, że mógłbym go opisać w dokładności co do sekundy. W prasie napisano, że zabił ją jej własny wynalazek, ale tak nie było. Zabiło ją coś co do dziś jest moim koszmarem, coś co jest moim boginem. – zatrzymał się i wziął głęboki oddech przełykając łzy.- I właśnie przez to wszystko się zaczęło. W trzeciej klasie na lekcji Obrony Przed Czarną Magią mieliśmy boginy. Kiedy przed nim stanąłem nie mogłem sobie poradzić. Laura kumplowała się wtedy z Malfoyem i dlatego całą grupą się ze mnie śmieli. – znów przerwał, a kiedy znów zaczął jego głos był ledwie słyszalny. – I wtedy ona wpadła na pomysł. Którejś nocy wysłała do mnie list teoretycznie od dziewczyny, która wtedy mi się podobała. Wyszedłem jej na spotkanie przed Zakazanym Lasem...

Głos urwał mu się całkowicie i nie mógł dalej mówić. Ellen- ta twarda i pozbawiona współczucia Ellen wstała ze swojego miejsca. Spojrzał na nią przerażony, że chce wyjść, ale ona zamiast tego podeszła bliżej. Siadając na poręczy fotela objęła go ramieniem i wbrew swojej wielkiej ciekawości wyszeptała:

-Nie musisz mi tego mówić. Rozumiem...

-NIE!!! – jego wkurzony wrzask zaskoczył ją bardziej niż cokolwiek tamtego dnia. – Idź stąd! Idź stąd i nigdy nie wracaj! NIGDY już do mnie nie podchodź!!!

Ellen odskoczyła z oparcia ledwo uchylając się przed czerwonym płomieniem płynącym z różdżki chłopaka. Nie oglądając się na jego wciąż płynące łzy wybiegła z Pokoju Życzeń. Schody rozmazały jej się przed oczami, ale bała się zwolnić. W desperacji spojrzała za siebie, wciąż bała się, że ją goni. Nawet nie zauważyła, że ruchome schody, których rozkładu jazdy nikt dokładnie nie znał zwiały jej z drogi. Spadając nawet nie poczuła bólu... może dlatego, że ktoś w ostatniej chwili złapał ją za rękę...

-Trzymaj się! – wrzasnęła jakaś dziewczyna z elegancko zawiązanym, puchońskim krawatem na szyi.

-Chyba nie myślisz, że mam zamiar puścić!!! – odkrzyknęła Ellen z całych sił starając się nie patrzeć w dół.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Zamiast tego drugą ręką dobyła różdżki i wypowiedziała zaklęcie. Z magicznego patyka natychmiast wyskoczyła panda  i chwiejnym, ale szybkim krokiem poczłapała w stronę najbliższej klasy.

Po chwili z pomieszczenia wybiegł tłum uczniów z profesorem Longbottomem na czele. Ellen zacisnęła zęby. Dlaczego akurat ON?! Zapłakała w duchu. Sekundę później zamiast wisieć w powietrzu spokojnie leżała w Skrzydle Szpitalnym. Oczywiście nic jej nie było, ale pani Pomfrey uparła się, że jej nie wypuści dopóki dziewczyna nie powie jej jakim cudem nie zauważyła, że schody jej uciekły. Ellen domyślała się, że podejrzewa ją o zaburzenia psychiczne, a ponieważ nie miała ochoty iść na lekcje postanowiła trochę poudawać.

Jednak gdy przyszedł profesor Longbottom dotarło do niej, że musi coś wymyślić. Miała szczęście, że była w tej szkole nowa.

-No dobrze. Mam nadzieje, że oboje wiemy, że z twoją psychiką wszystko w porządku. Dlatego też pomnimy wszelkie spekulacje i przejdźmy od razu do sedna sprawy. – oznajmił na wstępie nauczyciel siadając obok łóżka dziewczyny. – Co się stało?

-Nic. Ja... po prostu zapomniałam, że tu schody się ruszają. Przez 15 lat żyłam w innym świecie i przez chwilę o tym zapomniałam. Nigdy więcej nie popełnię tego błędu... ta dziewczyna uratowała mi życie.

-Tak po prostu szłaś i nie patrzyłaś pod nogi o mało przez to nie ginąc, a teraz siedzisz tu z pustą miną i nawet na mnie nie patrzysz kiedy rozmawiamy? – zapytał niedowierzając nauczyciel. – Może rzeczywiście zostawimy cię tutaj na obserwacji.

-Przepraszam, ja tylko wciąż nie mogę uwierzyć. Naprawdę. – spojrzała nauczycielowi w oczy starając się nie zwracać uwagi na to, że mają ten sam odcień co syna.

-No cóż... W takim razie tą decyzję pozostawiam pani Pomfrey. Aha i pamiętaj o tym żeby bardziej uważać na schodach. – to mówiąc wyszedł.

Ellen z powrotem opadła na poduszki. Od nadmiaru stresu dostała gorączki i uzdrowicielka pozwoliła jej zostać w łóżku. rozmyślając o tym co działo się z Mattym, dziewczyna zapadła w głęboki sen pełen zieleni. Gdy tylko otworzyła oczy, postanowiła natychmiast ściąć zielone końcówki i pozbyć się wszystkich ciuchów tego koloru. Dopiero po chwili zauważyła, że przy jej łóżku ktoś stoi. Ktoś z intensywnie niebieskimi oczami.

Nie sposób było jej nie rozpoznać. W końcu w całym Hogwarcie nie było drugiej tak ciekawej osoby. Jej włosy były jasno różowe z fioletowymi końcówkami, a oczy idealnie okrągłe. Do tego miała naprawdę jasne usta i gładką cerę. Ellen od razu wiedziała, że to jej wybawczyni, która o dziwo pozbyła się już szaty i zamiast twgo ubrana była po mugolsku <klik>. 

-Hej. Przyszłam zapytać czy już wszystko w porządku. Wcześniej nie chcieli mnie wpuścić. – oznajmiła troskliwie dziewczyna.

-U mnie zawsze wszystko w porządku. – oznajmiła sucho dziewczyna lecz po chwili skarciła samą siebie przypominając sobie ile jej zawdzięcza. – Przepraszam. Uratowałaś mi życie. Dzięki.

-Nie ma za co. Domyślam się, że po takim doświadczeniu ludzie bywają wkurzeni. Aczkolwiek nie mam ochoty sprawdzać tego na własnej skórze.

Ellen roześmiała się wbrew samej sobie. Nagle poczuła, że dłużej nie wytrzyma. Od ponad trzech tygodni ani razu nie wyraziła swoich emocji. Przez myśl przeszło jej nawet, że z tym mniejszy kłopot był w domu dziecka. Tam zawsze wyzłaszczała się na innych, a radość uwalniała podczas samotnych ucieczek. Teraz jednak po tak długim czasie suchego milczenia poczuła, że puszcza. Jej śmiech rozniósł się po całym pomieszczeniu odbijając się od ram pustych, metalowych łóżek.

-No dobra. Wyśmiałaś się, to teraz mi powiedz co naprawdę się stało. Wiem, że jesteś tu nowa, ale nawet mugole patrzą pod nogi kiedy idą.

-Zamyśliłam się.

-Biegłaś i rozglądałaś się za siebie jakby ktoś cię gonił. To nie jest normalne. – nie ustępowała kolorowo włosa.

-Co mam ci powiedzieć? Że goniło mnie zombi?

-Łatwiej by było prawdę.

-Nie mogę.

-Nie chcesz.

-Masz rację. – zgodziła się. – Ale to nie zmienia faktu, że nie mogę.

-Możesz. – zaprzeczyła dziewczyna, wydawała się być bardzo pewna siebie.

-Znasz Mattiego Longbottoma? – zmieniła temat Ellen.

-A kto go nie zna?To syn wice dyrektora.

-No tak... a co wiesz o jego stosunkach z Laurą Jagger? – starała się brzmieć niewinnie, ale po minie dziewczyny poznała, że jej nie wyszło.

-A więc to o niego chodzi? – zapytała dziewczyna. – W takim razie obawiam się, że nie mogę ci pomóc. Tylko on, albo Laura mogą ci o tym opowiedzieć.

-Taaa... w każdym razie cokolwiek to było o mało przez to nie zginęłam... – zaczęła Ellen starając się wzbudzić ciekawość w dziewczynie i skłonić ją do rozmowy.

-Nie ty jedna... – zaczęła tamta i natychmiast urwała.

Twarz puchonki zrobiła się blada gdy tylko spojrzała na Ellen. Ślizgonka leżała na swoim łóżku jak zamurowana z lekko otwartymi ustami. Oczy miała jak spodki, a gdy się odezwała jej głos był cienki i drżący jak u staruszki.

-L...Laura?- wydukała.

-Słuchaj: nie wiem co już ci powiedział Matty, a czego ci nie powiedział. W każdym razie ode mnie nie dowiesz się więcej!

-Czy ona kogoś zabiła? – ku swemu zdziwieniu Ellen nie była zaskoczona, ani nawet zła, sama nigdy by nie zabiła, ale...

-NIE. Ale to tyle ile mogę ci powiedzieć. – zaprzeczyła dziewczyna zniesmaczona tym pytaniem.

-Skoro tak twierdzisz... – poddała się Ellen, dziwne, ale wciąż była zmęczona. – Nawet nie wiem jak masz na imię...

-Luna, Luna Elenvood. – odpowiedziała.

-Ellen, Ellen Victorie Yaxley.

-Przecież wiem. Jesteś już sławna. – roześmiała się Luna. – A teraz pozwól, że się oddalę. Muszę iść pomóc prof. Vector...

Ellen tylko wywróciła oczami. „Ach ci puchoni... zawsze tacy pomocni” pomyślała znów zapadając w sen pełen koszmarów. Nagle w jednym z nich pojawiła się Luna, tyle że na nazwisko było jej Lovegood... Kiedy znów się obudziła za oknami było już bardzo ciemno, a na stoliku obok jej łóżka leżała ciemno zielona kartka. Ellen od razu domyśliła się od kogo więc nie była pewna czy chce ją czytać. W końcu jednak ciekawość zwyciężyła i zapalając lampkę sięgnęła po kartkę. Po chwili zajęła się lekturą, cienkiej srebrnej czcionki.

El.,

Byłam już u Ciebie dwa razy, ale za każdym z nich spałaś. Chciałam nawet poczekać, ale p. Pomfrey mi zabroniła, Jakaś puchonka (która miała więcej szczęścia ode mnie) powiedziała mi co się stało. Nie mogę jednak uwierzyć, że tak po prostu zapomniałaś o ruchomości schodów. Dlatego mam nadzieję, że kiedy przyjdę powiesz mi prawdę.

Mam nadzieję, że wszystko z Tobą w porządku

~Laura

Ellen odłożyła list. Z braku innych pomysłów zamknęła oczy i spróbowała zasnąć. Jednak zamiast snu przyszło co innego.

Ddziewczyna biegła, a jej białe włosy targał zimny wiatr. Mimo, że wokół leżał śnieg miała na sobie elegancką sukienkę przykrytą rozpiętym płaszczem powiewającym za nią jak peleryna. Z nosa dziewczyny leciała krew, a jej krzyki były naprawdę rozpaczliwe i mieszały się z krzykami samej Ellen. Ślizgonka próbowała jej pomóc, ale nie miała świadomości własnego ciała. Nie mogła nawet poruszyć dłonią z różdżką. Mogła jedynie krzyczeć wiedząc, że i tak nikt jej nie usłyszy. Nie wiedziała przed czym ucieka dziewczyna, ale czuła, że musi jej pomóc.

Nagle zza drzew pokrytych śniegiem wyłoniła się postać. Ellen wybałuszyła oczy rozpoznając w niej Laurę. Po chwili przez powietrze przeleciał zielony płomień, a uciekinierka z jękiem upadła na ziemię. Życie uleciało z niej wraz z śniegiem wzbitym podczas upadku. Laura tylko się śmiała, śmiała i śmiała. Śmiała się, aż do momentu kiedy Ellen udało się otworzyć oczy i z powrotem znaleźć się w Skrzydle Szpitalnym.

-Śmierć... – wyszeptała dziewczyna tuż po przebudzeniu – Jedyna rzecz, której brzydzi się Ellen Victorie Yaxley.

Rozdział znów dedykowany Lunie ponieważ nikt inny nie czyta (a przynajmniej nie komentuje) no i ona właśnie pojawiła się w powieści i ma w niej wiele ról do odegrania 

Pozdro :*